φορολογικού νόμου-θα ακολουθήσει και άλλος την άνοιξη-να αποτελεί βάση μιας ταμειακού χαρακτήρα οικονομικής πολιτικής, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη θεμελιώδεις αρχές της αναλογικότητας και της φοροδοτικής ικανότητας φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων. Σε ποιες επιχειρηματικές δράσεις, ποιους επενδυτικούς σχεδιασμούς και σε ποια προσέλκυση ξένων κεφαλαίων μπορεί να προσβλέπει η Κυβέρνηση όταν δεν εξασφαλίζεται ένα σταθερό φορολογικό πλαίσιο με ευρύ χρονικό ορίζοντα και με γνωστούς τους κανόνες του «παιχνιδιού» μακριά από προσχηματικούς διαλόγους και αιφνιδιασμούς. Η μείωση του ΦΠΑ, η σταδιακή αύξηση του αφορολόγητου ορίου και η μείωση των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρήσεων αποτελούν μέτρα ανακούφισης όλων των κοινωνικών ομάδων από τις συνέπειες των επαχθών μέτρων των τελευταίων ετών, ενώ δημιουργούν ισχυρό κίνητρο για την πάταξη του φαινομένου της φοροδιαφυγής. Το εν λόγω νομοσχέδιο, μεταξύ άλλων, προβλέπει φοροελαφρύνσεις για όσες ΑΕ και ΕΠΕ διανέμουν μερίσματα των οποίων ο συντελεστής μειώνεται από 25% σε 10%. Για τις υπόλοιπες, αυξάνεται ο συντελεστής φορολόγησης των κερδών από 20% σε 26%. Αλλά για ποια κέρδη και ποια μερίσματα μπορεί να γίνεται λόγος όταν πολλές από τις μεγάλες επιχειρήσεις έχουν εξαναγκαστεί σε μετανάστευση και οι άλλες, δίνουν αγώνα για την επιβίωσή τους και τη διατήρηση του εργατικού τους δυναμικού σε μια στιγμή που η ανεργία καλπάζει με ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Όσον αφορά στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που αποτελούν βασική παράμετρο του οικονομικού κορμού και της απασχόλησης και που λειτουργούν-όσες λειτουργούν ακόμη-σε καθεστώς ασφυκτικού περιβάλλοντος, απαιτούνται άμεσα και γενναία μέτρα στήριξης προκειμένου να αναζωογονηθούν και να επιζήσουν.