Hσχέση Τηλεόρασης-Αθλητισμού υπάρχει εδώ
και περίπου 50 χρόνια σαν μια αγνή, αμοιβαία
και αμφίδρομη σχέση. Ο αθλητισμός διαδίδεται
μέσω της τηλεόρασης και γίνεται γνωστός στο ευρύ
κοινό, ενώ η TV, κερδίζει τηλεθεατές (και στη συ-
νέχεια πολλά χρήματα) μέσω της προβολής αθλη-
τικών γεγονότων.
Η τηλεόραση αυτό που θα έπρεπε να κάνει εί-
ναι: Να προβάλλει και να επιδοκιμάζει ενέργειες
αθλητών που διακρίνονται για το ήθος τους, και
να καταδικάζουν την όποια αντιαθλητική συμπερι-
φορά.
Να μη δραματοποιεί και να μη τονίζει πράξεις
βίας που ενισχύει το φανατισμό και μετατρέπει
τους φιλάθλους σε τυφλούς οπαδού.
Μέσα στα χρόνια όμως και με την εξέλιξη της
τεχνολογίας αλλά και με τις αλλαγές-εξελίξεις σε
κοινωνικό αλλά και οικονομικό επίπεδο η σχέση
διαταράσσεται και η τηλεόραση παίζει πρωταρ-
χικό ρόλο στην εμπορευματοποίηση του αθλητι-
σμού (διαφημίσεις – χορηγίες). Σε πρώτη μοίρα έρ-
χεται ο οικονομικός ανταγωνισμός, οι αθλητές
γίνονται ανταλλάξιμες αξίες και οι ομάδες κερδο-
σκοπικές επιχειρήσεις. Ο
Αθλητισμός αντιμετωπίζε-
ται, πλέον, από τα Μ.Μ.Ε,
πιο πολύ σαν προϊόν
παρά σαν κοινωνικό
αγαθό ή φορέας κοινω-
νικοποίησης.
Οαθλητισμός και όσοι τον αποτελούν (από αθλη-
τές μέχρι παράγοντες) εξαρτάται όλο και πε-
ρισσότερο από την TV, αφού από κει προέρχονται
οι περισσότεροι οικονομικοί πόροι που χρειάζεται
ο αθλητισμός. Οικονομικοί οργανισμοί γίνονται χο-
ρηγοί αμύθητων ποσών σε κορυφαίες αθλητικές
εκδηλώσεις, ενδιαφέρονται μόνο για το οικονο-
μικό κέρδος και όχι για τον αθλητισμό. Ακόμα και
οι μεγαλoπαράγoντες εξαγοράζουν αγώνες –συ-
χνό το φαινόμενο των «στημένων» παιχνιδιών– για
να κερδίσουν τίτλους και δόξα. Αν δεν αποκατα-
σταθούν οι ισορροπίες η σχέση κινδυνεύει να γίνει
μοιραία για τον αθλητισμό. Είναι ευθύνη όλων μας
να παραδώσουμε στα παιδιά μας την ιδέα και όχι το
εμπόρευμα που λέγεται αθλητισμός…